Czasem w życiu przychodzi moment, gdy człowiek zaczyna szukać tego, co naprawdę trwałe, co nie przemija z biegiem lat. Kiedyś takie rzeczy dostawało się od matki lub babci, czasem z okazji bierzmowania, czasem bez żadnej okazji — po prostu, żeby przypomnieć, że ktoś czuwa. Dlatego ten różaniec srebrny, pozłacany z Cudownym Medalikiem Matki Boskiej, który zobaczyłam w sklepie internetowym, od razu przypomniał mi dawne czasy. Takie, gdzie przed snem modliło się razem, a babcia miała swój różaniec schowany w lnianej sakiewce pod poduszką.

Nie zamówiłam go pochopnie. Oglądałam długo, porównywałam, czytałam o medaliku, przypominałam sobie, jak mama mówiła o objawieniach św. Katarzyny Labouré i sile modlitwy różańcowej. W końcu zdecydowałam się — dla siebie. Bo po tylu latach, tylu doświadczeniach i stracie męża, coś mnie tchnęło, że to już czas — czas powrócić do codziennej modlitwy takiej, jaka była kiedyś. Spokojnej. Pokornej.

Różaniec przyszedł elegancko zapakowany. Kiedy pierwszy raz wzięłam go do ręki, od razu poczułam chłód srebra, który stopniowo ogrzewał się w dłoni. Nie jest to byle jaka ozdoba. Widać, że wykonany z sercem – koraliki są drobne, ale wyczuwalne pod palcami, a medalik – o, to prawdziwe dzieło. Cudownie wybity, z wyraźnym konturem Matki Boskiej. Nie noszę go tylko w kieszeni – czasem zakładam na szyję, szczególnie na dłuższe spacery albo do kościoła.

Jest w nim coś, co daje wewnętrzny spokój. Taki rodzaj równowagi, który ciężko znaleźć dziś, w świecie pełnym pośpiechu. Mówią, że różaniec to modlitwa prostych serc. Może i tak. Ale dla mnie to także piękna, klasyczna biżuteria z duszą. Cieszę się, że są jeszcze miejsca, gdzie można kupić coś, co ma wartość nie tylko materialną, ale i duchową.

Polecam z całego serca – każdemu, kto szuka nie tylko pamiątki, ale i wewnętrznej siły.